Ace.2

เขาที่นิ่งเงียบไม่โต้ตอบ... จนฉันใจเสีย

                ถ้าปาเก้ไม่ไยดีฉันจริงๆ ล่ะ ไม่อยากคิดเลยว่าจะเป็นยังไง แค่ตอนนี้ก็ปั่นป่วนหัวใจ เจ็บปวดจะแย่แล้ว

                “ในโอกาสอะไร”

                ประโยคสั้นๆ หลุดออกมาจากปากของปาเก้ ฉันรู้สึกเหมือนได้ต่อเวลา

                “ใน...” ฉันเริ่มคิดหาข้ออ้าง หลุดปากทันควัน

                “ในโอกาสที่ได้เข้ารอบชิง!”

                แม้ว่าที่จริงแล้วฉันจะตั้งใจทำให้เป็นของขวัญวันเกิดก็เถอะ

                “ขอบใจจะรับไว้แล้วกัน”

                ปาเก้ยอมรับของจากคนแปลกหน้าไปหลังจากได้ฟังเหตุผลที่สมควร แต่ฉันกลับไม่ดีใจเลยสักนิด แบบนั้นมันก็ไม่ต่างจากแฟนคลับทั่วๆ ไปน่ะสิ ฉันน่ะ... ฉันต้องการเป็นคนพิเศษของปาเก้นะ!

            “เดี๋ยวก่อน!” ฉันร้องเรียกปาเก้ก่อนที่เขาจะหันหลังให้

ปาเก้ไหวไหล่แล้วหันกลับมามองฉันด้วยแววตาสงสัย สายตาหงุดหงิดที่มองมากำลังไล่ต้อนฉันให้จนมุม ท่ามกลางจิตใจที่ว้าวุ่น บางอย่างบอกฉันว่าถ้าอยากได้ความรักก็ต้องแลกมาด้วยหัวใจ

ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอด มองใบหน้าคล้ายจะเย็นชาของปาเก้อย่างหายใจไม่ทั่วท้อง เอ่ยด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา

“ชะฉันชอบนาย... จริงๆ แล้วฉันคือคนเขียนจดหมายให้นาย ฉัน... ฉันกลัวจนไม่กล้าเปิดเผยตัวฉันขอโทษ แต่ถึงจะทำแบบนั้นแล้วความรู้สึกของฉันที่มีต่อนายก็ไม่ได้น้อยลงเลย เพราะงั้น...ช่วย ช่วยคบกับฉันด้วย...”

“ขอปฏิเสธ”

ถ้อยคำสั้นๆ ปาเก้ขัดขึ้นมาอย่างเยือกเย็น แต่ฉันรู้สึกเหมือนใครเอามีดมากรีดหัวใจแล้วราดซ้ำด้วยเกลือ ปากของฉันแข็งไปหมด สมองรวนจนนึกอะไรไม่ออกแล้ว

“ฉันไม่คิดจะคบกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอกันมาก่อน ถึงจะแปลกใจที่เธอออกมายอมรับตรงๆ ว่าเป็นคนเขียนจดหมายก็เถอะ... แต่ฉันเกลียดวิธีที่คนขี้ขลาดเขาทำกัน ขอบใจที่บอกให้รู้ฉันจะได้ระวังตัวให้ห่างจากเธอและอย่าเสนอหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีกจำไว้!”

ถ้าชอบก็กดอ่านเนื้อเรื่องเต็มๆ จากตอนข้างล่างเลยคร้า ^_^